जी ले जरा... (२)



पुन्हा ढग दाटून येतात... पुन्हा आठवणी जाग्या होतात... [पाऊस आला की सौमित्र च्या "गारवा"च्या ओळी आपसूक डोक्यात घोळायला लागतात...]
पावसाळ्यातील एक आठवण पुन्हा जागी झाली... सुखद आठवणी पडून गेलेल्या पावसाच्या गारव्यासारख्याच असतात नाही?? अंगभर सुखद गारवा लपेटून टाकणार्‍या... गात्रा गात्रांना तजेलदार करणार्‍या... स्वतःतच रमवणार्‍या...

आज डोअरला उभी होते.. पावसाचे थेंब चेहर्‍यावर झेलत आले... [नकळत मागच्या एका लेखात लिहीलेल्या पावसाचे थेंब चेहर्‍यावर झेलणार्‍या "वेड्या मुली"ची आठवण भिजवून गेली. आज आजूबाजूच्या मला "वेडी" म्हणाल्या असतील...] कानात हेडफोन्स खुपसलेले... "सुहाना सफर" रेडीओवर सुरू... अन्नू कपूरचं परीपक्व, धीरगंभीर रसाळ सूत्रसंचालन... विषय... मधुबाला!! अशक्य स्वप्नाळू काँबीनेशन!! सुरेल सुरावटींचं मध थेंब थेंब कानात झिरपत.. आत आत सरकत जातं हृदयापर्यंत... कृष्णधवल चित्रफित स्वप्नाळू डोळ्यांसमोरून लडीवाळ पणे रांगू लागते... मधुबालाचे अल्लड, लाडीक भावविभोर विभ्रम... स्वप्नांतून जागी होतंच नाहीये मी... 





पुन्हा पाऊस पडतोय... मस्त खरपूस मातीचा वास... चहाच्या गरम कपात बुडवून चाखलेला!! अहाहा मला सांगा सुख यापेक्षा काय वेगळं असतं? आजच्या "सुहाना सफर", अवेळी आलेल्या पावसाने खरंच माझा पंधरावीस मिनीटांचा सफर सुहाना करून टाकला. पोहोचल्यावर हातात पडलेला गरमागरम ताज्या चहाचा कप... त्यात मिसळलेला मातीचा खरपूस वास...!! माझा "आज" या स्वप्नाला समर्पित!!
नाहीतरी जावेद अख्तर यांनी म्हटलंच आहे... "हर पल यहाँ, जी भर जियो... जो है समाँ... कल हो ना हो..."|


............................................................2..b...Continued.............................................................. 

जी ले जरा... (१)



रोजचं धकाधकीचं आयुष्य... कितीही काटेकोरपणे घड्याळाच्या हिशोबी काट्यांवर धावलं तरीही हमखास चुकवणारं... तसंही आपल्याला कुठे होता हा सोस हिशोबांचा...!! आपला आधीपासूनच मनमौजी कारभार!

सोनपिवळी गोजीरवाणी उबदार लुसलुशीत किरणे पापण्यांपर्यंत लुडबुडत रांगत आली की निवांत उठा... आळसावलेल्या देहाला सत्यसृष्टीत आणायचा अज्जिबात घिसडघाई अट्टाहास न करता तसंच पेंगूळलेल्या डोळ्यातल्या साखरस्वप्नांना गोंजारत पाच-दहा मिनिटं काढायची... पुन्हा काहीसं ठरवून पांघरूण डोक्यावर ओढून घ्यायचं पुढच्या पाच दहा मिनिटांसाठी, त्याच त्या साखरस्वप्नांना गोंजारत! स्वप्नांच्या चलतचित्रपटातील पुढील दृष्य मागील धाग्याला सांधत... अगदी आपल्या नावाने ठणाणा होऊन त्या स्वप्नचित्रपटात व्यत्यय येईपर्यंत! मग खिडकीशी रेंगाळायचं... बाहेरच्या झाडावरचं अल्लड पाखरू वेल्हाळपणे किलबिलाट करतंय... मग पहील्या चहाचा पहीला घोट!!! अहाहा स्वर्गीय अवर्णनीय सुख!! डोक्यात अज्जीबात कसले विचार नाहीत. खिडकीच्या कडेला ओठंगून हातातल्या स्पेशल गिफ्टेड मगातून आल्याने गंधाळलेल्या चहावरच्या वाफेचे वलय विरायच्या आत हळूच छोटासा घोट जीभेच्या टोकाला चटके देत घोळायचा... त्या चटक्याची वेदनाही सुखद वाटावी इतकं तोंडभर गंधाळलेला तो घोट क्षणात रंध्रा रंध्राला तजेलदार करून जातो... पुढचा गंधाळलेला घोट आणि मग तो चहाचा मग रिकामा होईपर्यंत ही अमृतघोटांची साखळी सुरूच... पेपर चहासोबत आवडलाच नाही कधी!! चहा आणि तोंडी लावायला भरपूर निवांतपणा!! हक्काचा आपला असा! त्या सुखसमाधीला कोणीही छेडू नये... जेव्हा तंद्री मोडेल तेव्हा मोडू द्यावी खुश्शाल... हा एकमेव तर वेळ जेव्हा आपण फक्त आपल्या स्वतःसोबत असतो... वेगळ्या मेडीटेशनची गरजच काय? झेन तत्वज्ञान याहून का वेगळं असतं???

ताज्या कोर्‍या वासाच्या, कोपराही दुमडला नसेल अशा परीटघडीसारख्या वर्तमानपत्राला हळूवार उलगडत बातम्या वाचायच्या... वैषम्य दाटवणार्‍याच बातम्या अधिक!! पण मघाच्या मेडीटेशनचा दांडगा प्रभाव मेंदूवर तरलपणे फिरत असल्यावर त्यांचं विशेष काही वाटूही नये...

दिवसभरात छानसं गाणं ऐकावं... एखादी स्वतःशीच आठवलेली एखादी लाघववेळ!!! स्वतःलाच ऐकू जाईल अशी खुदकन हास्याची नाजूक लकेर... एखादं कसदार साहित्य... कधी खूप स्फूर्ती देणारं.. कधी खूप विचार करायला लावून स्वतःशीच एक मोठ्ठा हम्म्म्म्म्म म्हणायला लावणारं... तर कधी स्वतःच्याही नकळत टचकन डोळ्यांतून पाणी काढणारं...
एखादा सर्वांगसुंदर चित्रपट... नावीन्यपूर्ण विषयाने आणि कसदार अभिनयाने नटलेला... कचकड्याच्या नाचगाण्यांपासून आणि चकचकीत कृत्रीम निसर्गसौंदर्य(!!!??) दृष्यांपासून दूर...

आणि मग अचानकपणे एक दिवस ढकलले जातो माणसांच्या समुद्रात!! घड्याळाच्या काट्यांवर अविरत धावणार्‍या गर्दीचा एक भाग बनून...!! आपले आपण आपल्यालाही अनोळखी वाटावे असे हरवून जातो...

हे सगळं आज असं अचानक आठवायचं कारण??? कालच नाही का "तारें जमीन पर" लागलेला कुठल्याशा वाहीनीवर... त्यातलं गाणं... "है दुनिया का नारा.. जमे रहो...." अचानक त्यातल्या इशानची एंट्री... सूर्याची किरणे झेलत कूस बदलणं असो किंवा आळसावून ब्रश तोंडात धरून बेसिनला ओठंगलेलं असो... किंवा मग निवांत वेळ सत्कारणी लावत खास कमोडवरच्या स्वनिर्मीत भारी भारी कल्पना... कुठेतरी स्वतःच्या त्या हरवलेल्या अंशाचं प्रतिबिंब सापडू पाहतेय तोच बॅकग्राऊंडला वाजतं ढँडSS ढँडSS "है दुनिया का नारा..SS जमे रहो....ss" आणि लगबगीने आपण आपलं जडावलेलं बूड टिव्ही समोरून हलवतो.. पुढच्या कामासाठी.. आपल्यातला सापडू पाहणारा मनमौजी इशान पुन्हा हरवतो घड्याळाच्या काट्यांच्या हिशोबात!!! त्याला तरी कुठे हा हिशोब जमत असतो!! मग अशाच या धावपळीत स्वतःसाठी अगदी चोरलेला छोटासा वेळ... त्यामध्ये वाचलेला व्हॉट्सअ‍ॅपवरचा इन्स्पायरिंग मेसेज किंवा फेसबूक वरची एन्करेजींग पोस्ट... नकळत आपल्या आतल्या घुसमटणार्‍या आणि विझू विझू लागलेल्या इशानच्या स्वप्नांना नवी धुगधुगी देणारा राम शंकर निकुंभ सापडतो!! आणि मग आठवणींच्या यादीतील मागचं पान हळूवारपणे उलगडलं जातं... लांबलचक यादीच!!! ठरवलेल्या अन करावयाच्या राहीलेल्या गोष्टींची... 





पुन्हा सापडू पाहणारा मनमौजी इशान...! आपल्याच आत...! आपणच खोलवर दडपून टाकलेला... आतल्या आत घुसमटणारा...पुन्हा एकदा बेधुंद बेभान निवांत जगू पाहणारा... मनापासून, मनासारखं!!! पकडून ठेवायचा अनिवार मोह होतोय नाही... काही क्षण तरी...! निदान पुढचा "है दुनिया का नारा.. जमे रहो...." चा ढँड ढँड पुकारा होईपर्यंत आणि आपल्यातले आपण हिशोबी दुनियेत हरवेपर्यंत...!! मग म्हणूयात का आपल्यातल्या या अतरंगी मनमौजी निरागस इशानला... "जी ले जरा..."

............................................................2..b...Continued...............................................................